به گزارش یورد نیوز، همچنان که پیش‌بینی می‌شد، روسیه و پوتین بار دیگر اراده خود را به طرفین جنگ اعمال کرد.
ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه با فراخوان روسای دول جمهوری آذربایجان و ارمنستان برای امضای توافق صلح نشان داد در منطقه قفقاز حرف آخر را می‌زند.
تحت‌الحمایگی خان‌کندی توسط نیروهای روسیه و ایجاد ارتباط مواصلاتی به مقصد ایروان، استخوان لای زخمی است که می‌تواند جمهوری آذربایجان را در آینده با سناریوهای جدید روبرو کند.
نیت اصلی ترکیه از ورود به جنگ قره‌باغ، تأمین منافع خود و ایجاد کریدور نخجوان – خزر بود که با توافق دیشب می‌توان گفت به نتایج حداقلی دست یافته است.
دلیل آن را می‌توان در نارضایتی رسانه‌های تُرک‌گرا جستجو کرد. ترکیه از ابتدا بر این باور بود که می‌تواند از قِبَل این جنگ، مرزهای بین‌المللی را جابجا کرده و کریدور خود را به‌صورت کامل و در اختیار ایجاد کند.
با این وجود الهام علی‌اف سعی کرد در سخنرانی بعد از توافق، ترکیه را جزوی از نیروهای حافظ صلح معرفی کرده و بهره‌برداری رسانه‌ای حداقل‌ترین دستاورد آنکارا باشد اما وزارت خارجه‌ی روسیه، این ادعا را هم تکذیب کرد.
روسیه با تضعیف موضع پاشینیان، غرب را نیز منزوی کرد. پوتین هم از پاشینیان غربگرا حال‌گیری کرد و هم جلوی دخالت آمریکا و غرب را سد کرد. گروه مینسک نیز عملاً اعتبار خود را از دست داد.
الهام علی‌اف موقعیت متزلزل خود را تا حدودی تثبیت کرد. هرچند بخشی از مردم آذربایجان از قبول صلح توسط علی‌اف ناراضی‌اند.
بدون شک یکی از بازندگان اصلی جنگ اخیر قره باغ و خاتمه آن فرانسه و اتحادیه اروپا می‌باشد.
دولت نیکول پاشینیان با حمایت فرانسه و مجموعه غرب به قدرت رسیده بود و فرانسه نقش مستقیمی در آغاز این جنگ نیز داشت.
فرانسه و اتحادیه اروپا نه‌تنها دولت تحت حمایت خود در قفقاز را از دست داد بلکه از معادلات سیاسی و تاثیرگذاری در آن نیز کنار گذاشته شد. آنچه که در مقابل دیدگان ناظران سیاسی قرار دارد این است که اروپا محوری و غرب محوری در حال افول بوده و منطقه گرایی و قدرت های منطقه ای نقش مهمتر و بارزتری در معادلات جهانی دارند.
